Op het eerste gezicht was de etappe van 456 km een wat mindere dag voor de broers Coronel, die uitgerekend voor deze toch knap serieuze etappe besloten om van plaats te wisselen: Tom aan het stuur, Tim met het roadbook in handen. Dat was voor beiden even wennen. Tim: “In het begin zat heel veel en moeilijk navigatiewerk. Ik kon het bijna niet bijhouden. We hebben een paar keer verkeerd gezeten, maar we hebben ook elke keer weer snel het goede pad gevonden.”

Tom: “Ik heb het super naar mijn zin gehad. Ik had deze Dakar nog niet gereden en ken de auto ook niet zo goed als Tim wat dat betreft, maar ik heb zelfs een stukje in de duinen gereden. Tot we vast kwamen te zitten. Toen heb ik ‘m maar weer teruggegeven aan Tim.”

De duinen waren al niet de gemakkelijkste (Tim: “Heel aparte, zachte duinen”) maar wat het nog lastiger maakte was dat het gas van The Beast bleef hangen. “Vanaf een kilometer of tien al”, vertelt Tom. “Dat was echt niet fijn, want hij draait dan hoge toeren en schakelen gaat ook niet goed. In het laatste stuk duinen konden we alleen nog maar in de tweede versnelling, want op- of terugschakelen ging niet. Daardoor reed Tim ook nog een keer vast, op een van de laatste duinen. Daar sloeg ook de pneumatische krik nog vast, dus ja: ik ben blij dat we er zijn. En zeker ook dat we er voor het donker zijn.”

De etappe naar Al Qaisumah is zo’n lange en lastige dat de organisatie vooraf al besloot om de proef om 18.00 uur lokale tijd te sluiten voor motoren vanaf de tankstop op 330 km. Auto’s en trucks die niet voor middernacht aan de finish zijn, moeten daar de nacht doorbrengen in een geïmproviseerd bivakje. Voor Tim en Tom gold dat dus niet. Zij konden door naar het bivak 268 km verderop, waar The Beast zijn dagelijkse nachtelijke onderhoudsbeurt krijgt.