Na de ongelukkige uitvalbeurt in de tweede etappe deed Ronald van Loon niet meer mee voor het klassement. Hij kon er vervolgens nog een prachtige Dakar van maken. “Die film is een documentaire geworden, ik kan er nog heel lang naar kijken en van genieten”, zegt Van Loon. “Er gaan nog wel wat dingen terugkomen. We hebben een mooie Dakar gehad, ik ben tevreden. Dit was de eerste. Ik kom zeker terug, maar de vraag is alleen waarmee en wanneer. Het is een mechanische sport, ik ben realistisch genoeg voor om te weten dat dit soort dingen gebeuren. Helaas gebeurde het bij ons op een dag dat we het niet gemaakt kregen en ook met een piste waar het niet mogelijk was met al die stenen. Ik heb me er wel bij neergelegd. We hebben er wat moois van gemaakt. In de laatste serie hebben we laten zien dat we het kunnen.”
Dat laatste was zeer belangrijk voor Van Loon. In de tweede helft van de rally kwam de top-dertig in het zicht en blonk hij uit in de duinen. Ook op de laatste dag was een mooie klassering mogelijk, maar het helpen van een deelnemer in de problemen was belangrijker. “Die jongen stond eerste in het T1-klassement en de olie gutste uit de motor. We hebben hem gesleept, maar zijn ruitenwissers deden het niet en ik had geen spatlappen. Zijn raam zat daardoor dicht. Op een gegeven moment zijn we gestopt om zijn raam schoon te maken en toen lag zijn band er ook nog af. Die hebben we gewisseld en toen hebben we nog dertig kilometer gesleept. Het werd op een gegeven moment zo slecht dat we onszelf vastreden, hij zag het niet meer. We kwamen niet verder. Uiteindelijk heeft Mathias Behringer hem geholpen, we hebben onze nog olie afgegeven. Ik hoop dat hij het gered heeft.”
Van Loon werd deze Dakar niet beloond met een medaille, maar daar maalt hij niet om. “Het finishen vind ik belangrijker dan de medaille. We zijn alle vijftien etappes gestart en gefinisht, alleen in eentje hebben we te veel waypoints gemist. Dat is klote, maar dat doet voor mij niets af aan onze prestatie. Dat voelt beter dan het podium of een medaille.”